Fıkıh ve Şeriat Kavramları Bağlamında İslam Fıkhının Beşeriliği Konusu

Abstract

Vahiy, yeryüzünde insanı muhatap almakla onun bulunduğu şartları ve yaşam dinamiklerini elbette gözetmektedir. Bu durum, onu ilahilikten beşeriliğe indirgemeyi gerektirecek bir argüman olarak değerlendirilemez. Aslında beşer, telakki ettiği vahiy ile Allah’ın çizdiği bir yola kendi iradesiyle girme kararını vermiş oluyor. Vahyin tamamı din, devamlılık süreci şeriat, zaman ve şartlara göre uygulanışı ise fıkıh olarak adlandırılırsa da temelde şeriat, dinden ayrı olmadığı gibi; fıkıh da şeiâtten ayrı tasavvur edilemez. Zira fıkıh ancak şeriatten kaynaklanma şartıyla bağlayıcı olma özelliği taşır. Şunu da ilave edelim ki fıkıh, şeriatın evrensellik boyutunu beşeri algıya sunma konusunda bir aracı mesabesindedir.

Revelation certainly pays regard to the life dynamics and conditions of human by addressing him. This would not be evaluated as an argument that necessitates degrading it from divine nature to human nature. In fact, human decides to enter a way that is chosen by Allah with the revelation he accepts. Although the complete form of the revelation is called as religion, its continuity process is called as shariah and its practice according to the time and conditions is called fiqh, shariah is not seperate from religion like fiqh can’t be accepted as seperate from shariah because fiqh becomes binding only if it results from the shariah. In addition, we say that fiqh is a vehicle that presents universal side of the shariah to human perception.