Rehber Öğretmenlerin Epilepsiye İlişkin Bilgi ve Davranışlarının İncelenmesi

Abstract

Amaç: Epilepsi (sara) hastalığı okullarda sıklıkla karşılaşılan, öğrenci başarısını ve arkadaş ilişkilerini önemli biçimde etkileyen bir nörolojik hastalıktır. Epilepsili çocuklar zaman zaman okulda epilepsi nöbeti geçirmektedirler. Bu araştırmada rehber öğretmenlerin epilepsiye ilişkin bilgi ve davranışlarının incelenmesi amaçlanmaktadır. Gereç ve Yöntem: Çalışmada betimsel tarama yöntemi kullanılmıştır. Araştırmaya İstanbul’daki okullarda görev yapan 73 rehber öğretmen katılmıştır. Araştırma kapsamında verileri elde etmek üzere araştırmacı tarafından konu ile ilgili literatür bilgisinden yola çıkılarak hazırlanan 11 soruluk “Rehber Öğretmenlerin Epilepsiye İlişkin Bilgi Ve nöbet anındaki Davranışlarının Belirlenmesi” anketi kullanılmıştır. Verilerin analizinde betimsel istatistik tekniklerinden frekans, yüzde, aritmetik ortalama vb. kullanılmıştır. Bulgular: Rehber öğretmenlerin epilepsiyle ilgili bir eğitim almadıkları, bilgilerinin daha çok gazete dergilerden edindikleri, okuldaki epilepsi hastası öğrencileri bildikleri, bu bilgiyi aileden aldıkları görülmüştür. Ayrıca rehber öğretmenlerin epilepsili çocuklara destek olmada sorumlulukları olduğu ancak nöbet anında sorumluluklarının olmadığını düşündükleri, nöbete müdahale konusunda yeterli olmadıkları ve nöbet anındaki davranışlarında ciddi yanlışlıkların olduğu tespit edilmiştir. Sonuç: Gününün büyük bir kısmını okul ortamında geçiren epilepsili öğrencilerin nöbet anında doğru müdahalelerin yapılması açısından rehber öğretmenlere önemli görevler düşmektedir. Bu doğrultuda Rehber öğretmenlerin epilepsiyle ilgili bilgi düzeyini artırmaya yönelik eğitim programları hazırlanmalıdır. Ayrıca Üniversite eğitim müfredatına epilepsi ile ilgili bilgiler eklenmelidir.

Objectives: Epilepsy is a neurological disorder that can affect students’ success and peer relations. Students with epilepsy sometimes have epileptic seizures at school. The aim of this study was to investigate the knowledge and behavior of guidance counselors regarding epilepsy. Methods: A descriptive survey model to assess a total of 73 guidance counselors working in schools in Istanbul. A total of 11 questions were prepared by the researcher based on the literature. In the analysis of the data, descriptive statistics, such as frequency, percentage, and arithmetic mean were used. Results: It was determined that the majority of guidance counselors had not received training about epilepsy and, that their primary sources of information about the disorder were newspapers and magaziness. They knew the students with epilepsy at school and had been advised of the condition by the family. While counselors have a responsibility to support epileptic students, they often do not feel qualified and do not accept the role at the time of a seizure. Serious errors in the appropriate behavior during a seizure were also noted. The qualifications of the guidance counselors were insufficient for neuropsychiatric intervention. Conclusion: Counselors have an important role in the care of epileptic students in the school environment. Training programs should be implemented to increase knowledge of epilepsy. Information about epilepsy should also be added to the university curriculum.