Şiddet, “Kötülüğün Sıradanlığı” ve “Seyirci Etkisi” Bağlamında Hasan Ali Toptaş’ın Beni Kör Kuyularda Romanı

Abstract

Hannah Arendt’e göre 20. yüzyılın en önemli kavramlarından biri olan şiddet, özellikle araçsal özelliğiyle totaliter rejimlerin, toplumu tasarımlamak için en sık başvurduğu yöntemlerden biri olmuştur. Toplumun sıradan fertlerinin şiddet uygulayıcıları haline gelmeleri ve yaptıkları eylemler hakkında hiçbir fikre sahip olmamalarını ise Arendt, “kötülüğün sıradanlığı” olarak tarif etmiştir. Şiddet sadece totaliter hareketler bağlamında değil, günümüz insan ilişkilerinde de sıkça başvurulan bir araç haline gelmiştir. Bu çalışmada Hasan Ali Toptaş’ın Beni Kör Kuyularda romanı şiddet ve kötülüğün sıradanlığı açısından ele alınacak ve romanda şiddet ve kötülüğün sıradanlığı ile köyden kente göç edince geleneksel insan ilişkilerini terk eden fakat gerekli düşünselliğe sahip olmadığı için sorunlu bir bireysellik geliştiren, kentlileşmeye çalışan bu yeni insan tipi arasındaki ilgi incelenecektir.

According to Hannah Arendt, one of the most important concepts of the 20th century is violence, which with its instrumental feature, has been among the most used methods by the totalitarian regimes in designing society. In her thesis “The banality of Evil”, Arendt describes the ordinary members of the society as violent practitioners who have no idea what they do. Violence is not only about totalitarian movements, but it is also a tool frequently used in human relations today. Based on the novel, this research examines the violence and “The banality of Evil” relationship, in regards to the “new type of people” who migrate from the village to the city, trying to urbanise themselves, by abandoning traditional human relationships, but instead, develop a problematic individuality because they do not have the necessary mentality for it.