Tasarımda İnsan Odağını Kaybetmemek İçin Kentli Çocuklar ve Resmettiklerine Bakmak

Abstract

Daha yaşanılır bir dünya için insani çözümler üretmek ve hayatı daha zevkli, işlevsel ve kullanışlı kılmak çabasında olan tasarlama eylemi; nesne odaklı değil, hayatın tamamıyla ilgilenmek ve insan odaklı olmak durumundadır. Dünyayı değiştirmenin bir aracı olarak görülen tasarım, kullanıcının bir kenara itilmesi ve nesneleştirilmesi eylemine dönüşmemelidir. İyi bir kentsel tasarım, yürüme mesafesinde birimler arası ilişkiye sahip, açık kapalı alan dengesinin olduğu, rekreasyon faaliyetleriyle hareketliliğin sağlandığı, düşük düzeyde taşıt trafiğini barındıran, yaya ağırlıklı güzergahlara sahip olduğu bir tasarımdır ve bu öne çıkan nitelikleri hep insan odağından hareket etmektedir. Oysa günümüz kentlerinde bu odak kaybedilmiş görünmektedir ve bu sürekli vurgulanmaktadır. İnsan odaklı iyi tasarımlar elde edene kadar devam edecek olan bu eleştiriyi, insan-çevre-tasarım ilişkisi bağlamında kentsel mekânın bir kullanıcısı olarak çocukların zihninden yapmak bu çalışmanın temel çıkış noktasıdır. Bu çalışmada, çocukların yapılı çevreyi algılayışları, ezberletilen kent algıları, kentin karmaşası ve sağlıksız yanları çizdikleri resimler üzerinden okunmaya çalışılmaktadır. Resimleri okumak, temelde psikolojinin bir konusu olsa da, mekân algısını içermesi ve dış dünyayla ilişkisinin olması bağlamında çevre psikolojisini ve yapılı çevreyi üreten tasarımcıları da (mimarlar, şehir plancıları gibi) özellikle ilgilendirmektedir. Resimlerin gösterdiklerinden hareketle, insan odaklı tasarımın ne olması ya da ne olmaması gerektiği çalışma kapsamında yorumlanmaktadır. Resimden algı okuma için, 2007 yılında TOKİ tarafından ülke çapında yapılan “Benim evim, benim şehrim” temalı ilköğretim okulları resim yarışması kitapçığı ve içerisindeki 89 resim ele alınacaktır. Çizdikleri resimlerde, çocukların yaşadıkları ya da yaşamaya maruz bırakıldıkları/bırakılacakları ortamlara dair endişeleri, daha insan odaklı eski yerleşimlerine yönelik özlemleri açıkça görülmektedir. İnsana değer veren ve insanı merkeze alan kent/yer tasarımları; insanların yaşadıkları kentlere/ yere daha aktif katılımının sağlanması, yaşadıkları yerden zevk almalarını, gündelik aktivitelerini daha huzurla yapmalarını ve sonuç olarak da mutlu olmalarını sağlayacaktır.

Endeavouring to create solutions for a more habitable world and to make life more pleasant, functional and useful, the act of designing has to have a holistic approach to life, rather than adopting an object-focused approach and to focus on human beings. Considered as a tool to change the world, design must not be turned into an act of pushing aside and objectifying the user. A good urban design is the one with interdivisional relations in walking distance, bearing closed-open space balance, ensuring mobility through recreational activities, hosting vehicle traffic to a lower extent, with pedestrian-intensive routes, and such prominent characteristics of its must always be based on human-focus. However, this focus seems lost in the current cities, which is constantly underlined. Making this criticism to be maintained until obtaining good human-focused designs, through the children’s minds is this study’s main point of origin. This study is an attempt to read the children’s perception of built environment, the urban perception they had been forced to memorize, urban chaos and their poor aspects, over their paintings. Although interpreting paintings is a psychological topic, in the context that it contains perception of exterior space and has relation with the outer world, it particularly concerns designers (such as architects, urban planners) producing the built environment and environmental psychology, as well. This study interprets, based on what the paintings indicate, how human-focused design must or must not be. To read perception from paintings, booklet of the countrywide painting competition for primary school students organized by TOKİ on the theme “My home, my city” and 89 paintings it contains will be used. In their paintings, children’s concerns about the environments they live in and they were/to be forced to live in, as well as their longing for their more human-focused former neighbourhood are clearly seen. Human-centered urban/space designs valuing people will ensure more active participation of people in the cities/neighbourhoods they live in, make them enjoy their living space, carry out their everyday activities more peacefully and consequently make them happier.