Yahya Kemal ve Ahmet Haşim’de Güzel Algısı

Abstract

Modern Türk şiirinin iki kurucu şairi Yahya Kemal Beyatlı ve Ahmet Haşim’le birlikte Türk şiir geleneği birçok bakımdan bir dönüşüme ve değişime uğramıştır. Bu süreçte şairin dünya tasavvurunda ve eşya algısında belirgin bir farklılaşma söz konusu olmuştur. Yahya Kemal’de Türk şiir geleneğinin büyük birikimi yeniden üretilmiş şekilde karşımıza çıkarken Ahmet Haşim’de daha ziyade bireysel bir durum söz konusudur. Yahya Kemal’de güzel ve güzellik kavramları tarihle ilişkili olduğu ölçüde olumlu imalara sahipken, Ahmet Haşim ‘hâl’in şairi olarak dünyayı adeta teniyle kavrayan bir şair kimliğiyle karşımıza çıkar. Yahya Kemal’de güzel ve güzellik, medeniyet perspektifinde deyiş yerindeyse bir ‘saltanat istiaresi’ bağlamında ele alınır, Haşim’de ise otobiyografik özellikler daha ön plandadır ve adeta ‘güzellik semptomları’ ile inşa edilen bir şiir söz konusudur. Her iki şairde de güzel ve güzellik algısı sadece dünyaya, nesnelere ya da insanlara bakışla sınırlı değildir. Metnin yani şiirin kendisi bizatihi güzel ve güzellik algısının somutlaşmış şeklidir.

Turkish poetry tradition has been transformed and altered in many ways by Yahya Kemal Beyatlı and Ahmet Haşim who are the fathers of Modern Turkish poetry. In this process, there has been a significant difference in the mundane imagination and object perception of the poet. In Yahya Kemal’s poetry, we can see the great experience of Turkish poetry tradition reproduced while in Ahmet Haşim’s poetry, it is rather an individual case. In Yahya Kemal’s poetry, the concepts of the beautiful and beauty have positive implications to the extent that they are related to history whereas as the poet of the ‘present’, Ahmet Haşim has the identity of a poet who comprehends the world almost with his skin. In Yahya Kemal’s poetry, the beautiful and beauty are treated in the context of a ‘royalty metaphor’ so to say in the perspective of the civilization. On the other hand, in Haşim’s poetry autobiographical features are more foregrounded and a poem that is constructed with almost ‘beauty symptoms’ is in question. In both poets’ poetry, perception of the beautiful and beauty is not retricted with the look to the world, objects or people. The text, in other words the poem itself is the concretization of the perception of the beautiful and beauty.