2000 sonrası Türk öykücülüğünde insan, inanç ve kent ilişkileri

Abstract

Bu çalışmada 2000 sonrası Türk öykücülüğünde insan, inanç ve kent ilişkilerinin niteliği, önceki dönemlerle olan benzerlik ve farklılıkları tespit edilmeye çalışılmıştır. Geçmişten bugüne Türk edebiyatında önemli bir yer işgal eden öykü türünün 2000 sonrasındaki durumu ve Türk edebiyatına katkıları tartışılmıştır. Çalışmada 2000 sonrası Türk öykücülüğünde insan, inanç ve kent kavramlarının önceki dönemlere göre oldukça farklılaştığı ve öykülere bu farklılaşmanın yansıdığı görülmüştür. Bu üç kavramı ve bunlarla ilişkili sorunları temel izlek olarak odağına alan öykülerin 2000 sonrasında niceliksel olarak arttığı, öykülerin 2000 sonrasında yeni bir kimlik kazanan insanın, nitelik değiştiren inanç ve kent ilişkilerinin dünyasından izler taşıdığı anlaşılmıştır. 2000 sonrasında bilgi ve iletişim teknolojilerindeki baş döndüren gelişmelerin insanı, inancı ve kent ilişkilerini etkilediği, yazılan öykülere de bu gelişmelerle değişen dönüşen insanın, inancın ve ilişkilerin yansıdığı tespit edilmiştir. Öyküler üzerinden yapılan değerlendirmelerde insan, inanç ve kent ilişkilerinin küresel ve yerel ölçekteki gelişmelerden olumsuz yönde etkilendiği, geleneğin yön verdiği karakter ve kimlik kazandırdığı insan, inanç ve kent ilişkileri anlayışından uzaklaşılmasına tanık olunmuştur. İnsan, inanç ve kent arasında ilişkileri gözeten bu çalışmada sosyoloji ve psikoloji gibi disiplinlerin açımlamalarından yararlanılarak, genelde edebiyatın özelde öykünün bireysel ve toplumsal değişim ve dönüşümlere etkili ve verimli bir yansıtma mekanizması olup olmadığı, 2000 sonrasının öyküleri üzerinden değerlendirilmeye çalışılmıştır.

This study aims to identify the quality of relationships among human, belief and city in Turkish storytelling as of 2000 as well as its similarity to and difference from the previous terms. This paper also discusses the state of story as a genre with a considerable weight in Turkish Literature in addition to its contributions to Turkish literature since 2000. In this thesis, it has been understood that the terms ‘human’, ‘belief’ and ‘city’ have been employed in different contexts as of the 2000s from those in the previous terms. These three concepts and related problems are seen to have been frequently used in Turkish stories starting from 2000, and the number of stories focusing on these terms them as a main theme has been on the increase. In the stories after 2000, people/characters adopting new identities have been observed to bear traces from the changing world of belief and city relationships. The breath taking developments in the information and communication technologies as of 2000 have been understood to have affected human beings, their faith, city and relationships and all these changes have been manifest in the stories of the time. Reviews of these stories have observed that human beings, their believes and city are adversely influenced by advancements on global and local scales and also that traditional understanding of humans, belief and city which has shaped character and developed identity of individuals has gradually been abandoned in time. Studying relationship among humans, belief and city as well as benefiting from revelations of the two disciplines, sociology and psychology, this thesis paper attempts to determine whether literature in general and story in particular are effective and efficient means to reveal individual and social changes and transformations.