Childhood Trauma, Depression, Anxiety, Stress and Quality of Life in Women with Hashimoto’s Disease: Descriptive Research

Abstract

Objective: Hashimoto’s disease is the most common autoimmune thyroid disease and the most common cause of hypothyroidism. Recent studies demonstrate that many report significant impairment in quality of life (QOL) compared to controls of similar age and sex, even when they are adequately medically treated. As of yet, there are limited studies that have investigated this issue. The present study aimed to examine the unique contribution of childhood trauma, depression, anxiety and stress on QOL, among women with medically adequately treated Hashimoto’s disease. In route of this aim, the study also contributes to the Hashimoto’s disease literature available on childhood trauma and the associations between depression, anxiety, stress, childhood trauma and QOL. Material and Methods: Eighty three women (mean age=35.47±6.19 years) with well-controlled Hashimoto’s disease for ≤6 months, filled out the World Health Organization Quality of Life Questionnaire, Childhood Trauma Questionnaire- 33, Depression Anxiety Stress-21 scale and a sociodemographic form. Data was analyzed via correlation and simple linear regression. Results: Emotional neglect and OP-OC were the most commonly reported childhood traumas among women with Hashimoto’s disease, but only emotional neglect (p≤0.05) and emotional abuse (p≤0.01) significantly negatively correlated with QOL. Depression (11.8%) and stress (9.8%,) were the only variables to explain the variance in QOL. Finally, stress was significantly negatively correlated with QOL, and OP-OC was significantly positively correlated with stress (p≤0.05). Conclusion: Emotional abuse, emotional neglect, depression and stress must be considered in terms of QOL in women diagnosed with Hashimoto’s disease. Suggestions for future studies are discussed.

Amaç: Haşimoto hastalığı, en yaygın otoimmün tiroid hastalığı ve hipotiroidinin en sık sebebidir. Güncel çalışmalar, yeterli tıbbi tedaviye rağmen Haşimoto hastalığı olan bireylerin benzer yaş ve cinsiyetteki bireylere kıyasla azımsanmayacak düzeyde düşük yaşam kalitesi bildirdiklerini göstermektedir. Fakat bu düşük yaşam kalitesinin sebepleri henüz net değildir. Hâlihazırdaki çalışma, tıbbi anlamda yeterli tedavi görmüş Haşimoto hastalığı olan kadınlarda çocukluk çağı travmaları, depresyon, anksiyete ve stresin yaşam kalitesi açısından önemlerini incelemeyi amaçlamıştır. Bu amaç kapsamında, çalışma aynı zamanda çocukluk çağı travmaları ve depresyon, ankisyete, stres, çocukluk çağı travmaları ve yaşam kalitesi arasındaki ilişkiler açısından Haşimoto hastalığı literatürüne katkı sağlamaktadır. Gereç ve Yöntemler: Tıbbi tedavileri ≤6 ay boyunca stabil olan 83 Haşimoto hastalığı olan kadın (yaş ortalaması=35,47±6,19), Dünya Sağlık Örgütü Yaşam Kalitesi, Çocukluk Çağı Travmaları-33 ve Depresyon Anksiyete Stres-21 ölçekleri ile birlikte sosyodemografik form doldurmuştur. Veriler korelasyon ve basit doğrusal regresyon kapsamında analiz edilmiştir. Bulgular: Duygusal ihmal ve aşırı koruma-kontrol en yaygın bildirilen çocukluk çağı travmaları olmuş, ancak sadece duygusal ihmal (p≤0,05) ve duygusal taciz (p≤0,01) yaşam kalitesi ile istatistiki seviyede anlamlı negatif korelasyon göstermiştir. Yaşam kalitesindeki varyansı tek açıklayan değişkenler %11,8 ile depresyon ve %9,8 ile stres olmuştur. Son olarak, stres ile yaşam kalitesi arasında istatistiki seviyede anlamlı negatif korelasyon, aşırı koruma-kontrol ve stres arasında da istatistiki seviyede anlamlı pozitif korelasyon saptanmıştır (p≤0,05). Sonuç: Duygusal taciz, duygusal ihmal, depresyon ve stres Haşimoto hastalığı olan kadınların yaşam kalitesi açısından dikkate alınmalıdır. İleriki çalışmalar için öneriler tartışılmıştır.