Yapısökümcü Bakış Tarzının Gerçekleştirdiği Büyük Anlam ve Eylem Operasyonunu Dil Felsefesi Üzerinden Okumak

Abstract

Derrida yapısöküm felsefesiyle bütün hareketleri, duruşları, hatırlayış ve unutuşları sarsmış, derin ve kapsamlı bir aklediş ve algı operasyonu ile duyuş ve düşünüş ırmağının akışını değiştirmiştir. Herakleitos’tan Nietzsche’de kadar süren akışkanlık süreç anlayışına format atarak onu kendince diriltmiştir. Anlamın ve anlamlandırmanın yöntemimi değiştirmiş, onu bir olay, bir eylem olarak yeniden tanımlamıştır. Ülkesi üzerinde oyun kuran üst felsefe hareketine karşı “yazı” üzerinden olay çıkarmıştır. Dili yerinden, sözü mevkiinden etmiş, öz diline kıyan bakışlar karşısında kıyamet koparmıştır. Tahakkümü; bir üstün güç tarafından dayatılan tek anlamı reddedip hür anlamı benimsemiştir. Avrupai dil ve felsefe geleneği içinden gerçekleştirdiği bir eylemle büyük haksızlığı ya da “büyük oyun”u deşifre etmiştir. “Yapı”sını dayatan devlet ve felsefesi, yapısının yavaş yavaş söküldüğünü fark etmektedir. Bu durumda fark edilen gerçeklik, anlamın eylem olarak gözükmesidir. Bu eylem, yapısöküm hareketinin bizatihi kendisidir. “Yazı”sı, onun Fransız dil ve düşünce tarzının içinde gerçekleştirdiği eylemin kanıtıdır. Anlam ve anlamlandırmanın son ucunun ele geçirilemeyişi dolayısıyla su yüzüne çıkan yeni kriz, Avrupa’nın çoklu yaşamı mümkün kılmayan dilinden çok dil ve dolayısıyla yaşam felsefesinde olduğunu göstermektedir. Yapısöküm, yeni yüzyıl felsefesinin alıcısını bulduğu bir mektup olmuştur. O bakımdan felsefenin dil ve yazı alanında maruz kaldığı durumu yeniden değerlendirmesi ve sökülen parçalarının metafizik bağlamında formatlanarak disiplinler arası alana kapsamlı bir şekilde sunulması gerekmektedir. Yapısöküm, parçası olduğu “büyük dil oyunu”u dünyanın gözü önünde deşifre etmiştir.

Derrida, with the deconstruction philosophy, shook all movements, stances, remembering and forgetting, and changed the flow of the river of perception and thought with a deep and comprehensive operation of reasoning and perception. He has resurrected the understanding of fluidity, movement and process, which has been coming since Heraclitus and renewed in Nietzsche in its own way by formatting these concepts. It has changed the method of meaning and signification, redefining it as an event, an action. He used "writing" against the upper philosophy movement that fiddled with his country. He displaced the language, the word from its place, and wreak havoc in response to the glances that do not spare his own language. He rejected domination, embracing the free meaning. He deciphered the "great game" within the tradition of European language and philosophy. The state and its philosophy that imposes its "structure" realizes its gradual dismantling. Here, the reality is that meaning appears as an action which is the deconstruction movement itself. His “writing” is the proof of the French language and way of thinking which he “he lived in”. The new crisis results from philosophy of life rather than the language of Europe. Deconstruction has been a letter which found the recipient of the philosophy of the new century. Therefore philosophy needs to reevaluate the situation in the field of language and writing. Deconstruction has deciphered the "great language game" of which it is a part, before the eyes of the world.