Hipermodernizm Bağlamında Dijital Mekanların Üretim Teknikleri

Abstract

Araştırma, sinemadaki dijital alanlara odaklanarak bir analizini sağlamayı; mimari, sinema ve dijital teknolojinin kesişimi üzerine akademik söyleme katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. Sinematik mekânların CGI aracılığıyla dönüşümünü inceleyerek, hipermodern duyarlılıkların bunların yaratımını nasıl şekillendirdiğini ve izleyicinin deneyimini nasıl etkilediğini analiz etmektedir. Sistematik literatür taraması, mimarlık ve sinema arasındaki kesişimin, özellikle CGI ve hipermodernizm merceğinden kapsamlı bir incelemesini sunmakta, mevcut araştırmaları eleştirel bir gözle değerlendirmekte, boşlukları tespit ederek hipermodern paradigma içinde dijital mekânların mimari etkilerinin daha fazla araştırılması gerektiğini öne sürmekte, Pratik anlayışları sentezleyerek bu disiplinler arası yakınlaşmaya dair tutarlı bir anlayış oluşturmayı amaçlamaktadır. Mimarlık ve sinemada hipermodernizm hızlı değişim, küreselleşme ve teknolojik hakimiyete doğru bir paradigma değişimini ifade etmektedir. Bu kültürel olgu, kentsel peyzajlardan sinemadaki sanatsal ifadelere kadar toplumun çeşitli yönlerini etkilemekte ve trans-estetik kapitalizm ile sürekli yenilik ve haz arayışı ile karakterize edilen bir toplumu yansıtmaktadır. Sanat yönetmenleri set, mimari ve mekan tasarımını, tarihi ve kültürel bağlamları dikkatle değerlendirerek, çeşitli sinema, edebiyat etkilerini birleştirerek ve tür kurallarına bağlı kalarak atmosfer yaratmak için kullanırlar. İzleyicilerin anlatıyı, karakterleri ve genel sinema deneyimini nasıl algıladıklarını şekillendiren çok yönlü bir unsurdur. Film yapımcıları, markalar, mekânsal felsefe, film afişleri ve çevresel özellikler gibi unsurları entegre ederek, izleyiciyi filmin dünyasına çekmek ve anlatının duygusal rezonansını artırmak için birlikte çalışırlar. Gördüğümüz, bir şey ifade etmeye başladığı zaman görüntü olmaktadır. Sinemada dioramalar maliyet etkinliği, ayrıntılı kontrol ve güvenlik gibi önemli avantajlar sunarken, ölçek sınırlamaları, zaman tüketimi, dayanıklılık endişeleri, sınırlı oyuncu etkileşimi gibi zorlukları da beraberinde getirmektedir. Tez kapsamında, gelişen dijital teknolojiler, hipermodernizmin felsefi temelleri ve filmsel temsilin değişen doğası arasında ki karmaşık ilişki ve bunların teknik yaratımı araştırılmaktadır.

The research aims to provide a focused and analytical analysis of digital spaces in cinema, contributing to the academic discourse on the intersection of architecture, cinema and digital technology. By examining the transformation of cinematic spaces through CGI, it analyses how hypermodern sensibilities shape their creation and influence the viewer's experience. The systematic literature review provides a comprehensive examination of the intersection between architecture and cinema, particularly through the lens of CGI and hypermodernism, critically assessing existing research, identifying gaps and suggesting the need for further research into the architectural implications of digital spaces within the hypermodern paradigm. Synthesising practical insights aims to establish a coherent understanding of this interdisciplinary convergence. Hypermodernism in architecture and cinema refers to a paradigm shift towards rapid change, globalisation and technological dominance. This cultural phenomenon affects various aspects of society, from urban landscapes to artistic expressions in cinema, and reflects a society characterised by trans-aesthetic capitalism and the constant search for novelty and pleasure. Art directors use set, architectural and space design to create an atmosphere by carefully considering historical and cultural contexts, combining various cinema and literary influences and adhering to genre conventions. It is a multifaceted element that shapes how audiences perceive the narrative, characters and the overall cinema experience. By integrating elements such as brands, spatial philosophy, film posters and environmental features, filmmakers work together to draw the audience into the film's world and increase the narrative's emotional resonance. While dioramas in cinema offer significant advantages such as cost-effectiveness, detailed control and security, they also bring challenges such as scale limitations, time consumption, durability concerns, and limited actor interaction. The complex relationship between emerging digital technologies, the philosophical underpinnings of hypermodernism and the changing nature of filmic representation and their technical creation is explored.